خداوند، کانون مرکزی همه رحمت‌ها، محبت‌ها و مهرورزی‌هاست و آفرینش، ریشه در رحمت و مهرورزی خدا دارد. او هم بهترین حبیب است و هم بهترین محبوب؛ هم رحیم است و هم رحمان و این دو صفت، در صدر تمام سوره‌های قرآن، علاوه بر متن بسیاری از آیات، تکرار شده‌اند. در قرآن کریم چهار بار از خداوند متعال به عنوان "ارحم الراحمین"؛ برترین مهربانان، یاد شده است. شاید یکی از امید‌بخش‌ترین آیات قرآن، آیه 12 سوره انعام باشد که در آن خداوند نوید می‌دهد که مهرورزی را بر خویشتن حتمی کرده است.

خلقت، آیتی از مهربانی خداست و رسالت، شاهدی دیگر بر مهربانی‌های او و نزول قرآن کریم و دیگر کتاب‌های آسمانی، نشانه‌های رحمت عام او می‌باشند که زمینه را برای بهره‌گیری از رحمت خاص الهی فراهم می‌آورند.

رحمت الهی، بیکرانه است و مرزی برای مهربانی خدا نیست؛ "و رحمتی وسعت کلّ شیء".

بشر با استفاده درست از رحمت عام خداوند، شایستگی ورود به میهمان‌سرای خاص او را در بهشت برین، پیدا می‌کند.

در روایات اسلامی آمده است که مردی به پیامبر اکرم(ص) گفت: دوست دارم پروردگارم مرا مورد محبت خویش قرار دهد؛ چه کاری باید انجام دهم؟